Mirai to intymna opowieść o rodzącej się zazdrości, która wdziera się w życie 5-letniego Kuna wraz z pojawieniem się w domu młodszej siostry, Mirai. Tym bardziej intymna, bo reżyser oparł jej fabułę na obserwacji zachowania własnego syna. Do rzeczywistości - jak zawsze - wprowadził warstwę magiczną: Kun odkrywa, że w ogrodzie za domem może podróżować w czasie - wyrusza w przyszłość na spotkanie z nastoletnią już Mirai i w przeszłość, gdzie spotyka swoją mamę z czasów dzieciństwa i odkrywa jej równie krnąbrną jak swoja naturę. Spotyka też dziadka, miłośnika motocykli i żołnierza. Dowiaduje się, że rodzinne mity to niekoniecznie tylko opowieści. Hosoda miesza porządki czasowe, nieoczekiwanie przenosi bohaterów z jednej przestrzeni w drugą, przeplata wytwory wyobraźni z tu i teraz, prowadzi widza przez doświadczenia różnych pokoleń. Reżyser przyznaje, że jego intencją było stworzenie filmu chłonącego to, co dzieje się wokół: japońskie społeczeństwo wydaje się być zaprojektowane dla dorosłych, a Mirai ma przypomnieć o tym, że dzieci też są jego częścią i nie należy o nich zapominać.

Mamoru Hosoda o filmie
Wielu dorosłych w Japonii nie bierze ślubu i nie decyduje się na dzieci, więc liczba urodzeń staje się naprawdę niska - dziś jest to już społeczne zagrożenie. Czuję, że wszyscy zapominają, jak wyglądają dzieci, więc chcę im przypomnieć - dzieci istnieją i nie zapominajcie o nich (...). Dorosłe postrzeganie dzieci jest takie, że musimy je wszystkiego uczyć, albo że są gorsze, ponieważ nie są przystosowane do życia w społeczeństwie. Ale kiedy spędzam czas z dziećmi, czuję, że to ja więcej się od nich uczę, a nie odwrotnie - jak myśli społeczeństwo, ponieważ one są takie niezepsute. Żyją inaczej, swobodnie, nie ograniczają się do zasad czy norm społecznych. Za pośrednictwem Mirai chciałem przypomnieć dorosłym, że powinni polubić przebywanie z dziećmi lub być jak dzieci i pozwolić sobie na większą swobodę. Mam nadzieję, że Mirai zmieni to postrzeganie.